De curling eigenaar
Naast curling ouders, ouders die alle oneffenheden in het leven van hun hond willen wegpoetsen, zie ik tegenwoordig steeds meer curling hondeneigenaren. Zo vreselijk verliefd op hun harige kind dat, net als bij curling ouders,werkelijk alle oneffenheden op het levenspad moeten worden weggepoetst. Het hele leven wordt ingericht op de hond. Nu pas ik zelf ook veel aan. Simpelweg omdat ik vind dat, mijn honden ook recht hebben op een goed leven. Toch is dit niet wat ik bedoel. De curling eigenaar, gaat velen stappen verder. De honden maken de dienst uit. Bij ongewenst gedrag, wordt er niet ingegrepen door middel van aansturing of in sommige gevallen botweg correctie ( ja, het staat er echt).
Maar, kijken we hoe de hond het dan het liefste gehad zou willen hebben.
Het hele gezin, doet telkens een stapje opzij voor de wensen van koning hond. Ik heb daadwerkelijk meegemaakt, dat het gezin alleen nog maar boven naar toilet ging, omdat koning hond het niet accepteerde dat men langs zijn ligplaats liep om het toilet op de begane grond te gebruiken.
Terminolomening
Het C woord en het D woord zijn in de hondenwereld zeer beladen: Correctie en Dominantie. We mogen ze eigenlijk niet meer uitspreken. Waarom eigenlijk niet?
Het wordt er het niet duidelijker op als we bestaande termen gaan vermijden. Correctie en Dominantie bestaan.
Binnen de natuur wordt er gecorrigeerd. En zeker bij groepsdieren bestaat Dominantie. Toch mogen we het er niet meer over hebben.
Nu snap ik absoluut waar dit vandaan komt: jaren geleden was het heel normaal om honden vanuit correctie te trainen. Belonen was voor watjes en oude wijven. De hondentrainingswereld werd gedomineerd (oops) door mannen en stoere honden. We leerden honden volgen, door aan een wurgketting te trekken als hij niet goed meeliep. We wisten niet beter, dwang was heel normaal. Op een bepaald moment gingen we stapje voor stapje om naar een diervriendelijkere methode. Hiernaast zagen we steeds meer vrouwen op het trainingsveld. Als we nu, bij de gemiddelde instructeuropleiding kijken, mogen we blij zijn als er überhaupt één man bij zit. De wijze van omgaan mét en aanleren ván, is dan ook enorm veranderd. Ik ben hier geen tegenstander van.
Een komma in plaats van een punt.
Hoe doe je dat dan?
“Dus jij gebruikt geen slipketting, geen pennenband, stroomband, geen ‘simpel’ touwtje achter de oren. Maar, ook geen Gentle leader, u lead, follow me, etc. En je hebt je zakken niet vol met voer ? Hoe op Gods groene wereld voed jij je honden dan op?”
Tja, daar stond ik dan. Ik had eigenlijk geen antwoord klaar. Wat doe ik eigenlijk? Waarom trekken mijn molossers niet aan de lijn? Waarom komen ze terug als ik ze roep, waarom lopen ze keurig naast me of naast mijn fiets als ik ‘naast’ zeg? Ik moest er echt heel goed over nadenken. Ik ben een voorstander van ‘positive reinforcement training’. Ik leer dingen aan met een clicker en voer.
Kan het weer even normaal?
Hoewel ik een enorm voorstander ben van nieuwe inzichten op het gebied van hondentraining c.q. hondenbegeleiding, vraag ik me het bovenstaande steeds vaker af.
We zijn de afgelopen dertig jaar enorm anders gaan kijken naar honden. Mede door mensen als John Fischer, Peter Neville, Roger Abrantes, Karen Pryor, Ken Ramirez en nog vele anderen, zijn we gaan inzien dat een hond meer is dan een soort centraleverwarmingswolf, die in een groep waar een lineaire hiërarchie heerst, het beste zou gedijen. We hebben inmiddels vele onderzoeken gedaan en zijn tot andere inzichten gekomen.
Burn Out
hoe ver gaan we met leuke dingen doen?
Door Wenda Las van Bennekom
Hebben we straks honden met het burn out syndrome? De laatste jaren zijn we ons er van bewust , dat we honden niet als kleedje voor de open haard kunnen houden. We lezen, zien en ervaren dat, de hond meer van ons vraagt dan een rondje om het blok. Naast de al bestaande disciplines zoals; gehoorzaamheid, behendigheid en flyball, gaan hondenscholen zich te buiten aan allerlei ‘leuke dingen doen’ cursussen. Niets mis mee toch?
